(كسي خبر نمي كند( تقدیم به همه آنها که فراموش شان کردیم

از اين شكسته دل چرا ، كسي خبر نمي كند  

شب سياه بي كسي ، چرا سحر نمي كند

نه عاشق مسافري ، نه مانده ره مهاجري      

به شهر خسته دلم ، چرا سفر نمي كند

چو زورق شكسته اي ، به موج غم نشسته اي  

دگر ز ما شكسته گان ، كسي خبر نمي كند

به روي ديدگان من ، خداي من كه بسته در؟     

مگر به ديدگان تر ، كسي نظر نمي كند؟

به شهر صبر و خستگي ، سراي دل شكستگي     

چرا به كوي خسته گان ، كسي گذر نمي كند؟

ز جان كه شسته ايم دست ، ز باده گشنه ايم مست      

چرا ز جان خسته ام ، كسي حذر نمي كند؟

چو قامتم خميده شد ، به پيله غم تنيده شد        

نگاه عاشقانه كس ، به چشم تر  نمي كند؟

كوير دل چو تشنه شد ، نصيب او سراب شد    

 نگاه ابر آسمان ، بما نظر نمي كند؟

اگر وصال جنتش ، نميشود نصيب ما    

ز دوزخ جهان چرا ، مرا به در نمي كند؟

مگر نگفته او بخوان ، اجابتش از او بدان   

دعاي نيمه شب چرا ، دگر اثر نميكند؟

اگر كه بنده اي بدم ، مرا فقط توئي  خدا      

كليد بندگي چرا ، گشوده در نمي كند؟

به جمع مست عاشقان ، خروش دل به صد زبان

طلسم عاشقي چرا ، دگر ثمر نميكند؟

رسول مهرباني اش مگر نكرده دعوتم             

بر اين حبيب پشت در ، چرا نظر نمي كند؟

اگر كه دست كوچكم ، نمي رسد بدامنت

تو دست خود دراز كن ، خدا كه قهر نمي كند

اگر كه مشق زندگی ، نوشته ام پر از غلط               

از این کلاس روزگار  ، مرا به در  نمي كند