" توانت را دست کم نگیر..."
درون انسان همواره در تلاطم است.
انسان هیچگاه آرام و قرار ندارد.
افکار گوناگون همواره ذهن و فکر او را درگیر میکنند و تا آدمی به نقطۀ اتّکائی و بنیان استواری دست پیدا نکند به آرامش نمیرسد.
"در اندرون من خسته دل ندانم کیست
که من خموشم واو در فغان وغوغاست
نخته ام زخیالی که می پزد دل من
خمار صد شبه دارم شراب خانه کجاست"
آن نقطۀ اتکا چیست.تکیه گاه انسان کدام است که در جوار آن به آرامش می رسد؟
انسان این ظرفیت را دارد که در برابر دنیا و ناملایمات روزگار، سر فرود نیاورد ،زیرا بالقوه ظرفیتی بالاتر از اینها در وجودش نهفته است .
وقتی چنین ظرفیت و تکاپوی بالایی برخوردار هستیم ، نباید از پذیرش مسئولیت ها ،که برشانه ماست ، شانه خالی کنیم و تو ای "انسان" می توانی بر هر چیز چیره شوی ، بشرط آنکه بر خِرد خویش و جویای حقیقت علم و آنچه در اطراف ما می گذرد فکر خود را مسلح کنی (نه به خیال و رویا بلکه حقیقی ) . و (ظرفیتت ) را بپذیر، تا ناگشوده ها را بگشایی.
پس ،
خود را عزیز دار، که آسمان و زمین از آن توست.
""مطمئن باش که می توانی ""
چهارشنبه 19 اسفند 1394 - 11:40:20 AM