قصیده ای زیبا از حکیم سنائی

ای حریفان ! ما نه زین دستیم ، دستی برنهید باده‌مان خوشتر دهید و ُنقلمان خوشتر نهید بام ما دیگر زنید و شام ما دیگر پزید نام ما دیگر کنید و دامِ ما دیگر نهید هر کسی را جام او با جان او یکسان کنید هر کسی را َنقل او با عقل او همبر نهید چند از شش سوی؟ یک دم چار بالشهای ما بر فراز تارکِ ُنه چرخ و هفت اختر نهید عیسی و خر، هر دو اندر مجلس ما حاضرند کوه بر عیسی بَرید و کاه پیش خر نهید مجلس آزادگان را از گرانان چاره نیست هین که آمد خام دیگر ، دیگ دیگر برنهید خنجر نو بر سر بهرام ناچَخ زن زنید زخمۀ نو ، بر کفِ ناهید ُخنیاگر نهید هین که عالم ، سر به سر طوفانِ نااهلان گرفت رخ سوی عصمت سرایِ نوح پیغمبر نهید هر که را رنگی است همچون نیل ، در آب افکنید هر که را بویی است همچون عود بر آذر نهید نفس را چون بر جگر آبی است ، آتش در زنید عقل را چون بر کله پشمیست ، بندش بر نهید ور درین مجلس ، شما عاشق‌تر از شمع و مِی‌ اید پس ، چو شمع و می ، قدم در آب و آتش در نهید می ، قبای آتشین دارد ، شما در َبر کشید شمع ، تاج آتشین دارد ، شما بر سر نهید ناحفاظی را چو سگ ار تاختید از پیش َدر آنگهی با یار آهو چشم برتر بر نهید چون ز روی هستی از من ، در من ، ایمانی نماند گر مسلمانید یک دَم ، نام من کافر نهید گر سنائی همچو زنجیر است ، در حلق شما حلق او گیرید ، چون حلقه ، برونِ در نهید