دلتنگی های من

ای هم نفسان  تا  اجل آمد  بسر من       

             از پای در افتادم و خون شد جگر من

رفتم نه چنان کامدنم روی بُوَد  نیز   

              نه هست امیدم  که کس آید به  بَرِ من

آخر بسر خاک  آیید  زمانی           

                وز خاک ببپرسید نشان و خبر من

گر خاک زمین جمله به غربال ببیزند 

              چه سود که یک ذرّه نیابند اثر من

من دانم و من حال خود اندر لحد تنگ

              جز من که بداند که چه آمد بسر من

بسیار ز من درد و سر و رنج کشیدند

              رُستند کنون از من و از درد سرِ من

غمهای دلم بر که شمارم  که نیاید     

             تا روز شمار این همه غم در شمُر من

من دست تهی با دل پر درد برفتم     

          بردند بتاراج همه سیم و زرِ من

در ناز بسی شام و سحر خوردم و خفتم  

            نه شام پدیدست کنون نه سحرِ من

از خواب وخورخویش چه گویم که نماندست      

          جز حسرت و تشویر ز خواب و ز خور من

بسیار بکوشیدم و هم هیچ نکردم      

          چون هیچ نکردم چه کند کس هنر من

غافل منشینید چنین زانکه یکی روز  

            بر بند اجل  نیز  شما را کمر من

جان در حذر افتاد ولی وقت شد آمد  

           جانم شد و بی فایده آمد حذر من

بر من همه درها چوفرو بست اجل سخت

             تا روز قیامت که در آید ز درِ من

در بادیه ماندیم کنون تا بقیامت        

            بی مرکب و بی زاد دریغا سفر من

از بس که خطر هست درین راه مرا پیش

            دَم می نتوان زد ز ره پر خطر من

دی تازه تذروی بُدم اندر چمن لطف  

             امروز فرو ریخت همه بال و پر من

دی در مقر چاه بصد ناز نشسته      

             تابوت شد امروز مقام و مقر من

از خون کفنم تر شد و از خاک تنم خشک

             اینست کنون زیرزمین خشک و تر من

من زیر لحد خفته ولی باز نه استد    

            باران دریغا همه شب از زبَر من

بر باد هوا نوحۀ من می کند آغاز     

         هر خاک که شد زیر قدم پی بسر من

هر گاه که در ماتم و در نوحه گرایید

          ماتم زده باید که بوَد نوحه گرمن

خواهم که درین واقعه از بس که بگرید  

          پر گل شود از اشک همه رهگذر من

دردا و دریغا که درین درد ندارند     

          یک ذرّه خبر از من و از خیر و شر من

درد و دریغا که بسی ماحضرم بود   

           امروز دریغست همه ماحضر من

دردا و دریغا که ندانم که کجا شد     

            آن دیدۀ بینا و دل راه بر من

دردا دریغا که ز آهنگ فرو ماند      

          در پرده شد آوازخوش پرده در من

دردا و دریغا که چو در شست فُتادم  

           از دُرج صدف ریخته شد سی گهر من

دردا و دریغا که فرو ریخت بصد درد

          همچو گل سرخ آن لب همچون شکر من

درد ا و دریغا که مرا خار نهادند     

          تا شد چو گل زرد رُخ چون قمر من

دردا و دریغا که بیک باد جهان سوز

            در خاک لحد ریختهمه برگ و بَرِمن

دردا د دریغا که ستُردند بیک بار     

           از دفتر عمر آیت عقل و بصر من

دردا و دریغا که هم ازخشک و ترایّام    

          بر خاک فرو ریخت همه خشک و تر من

عطار دلی دارد و آن نیز بخون غرق

          تا کی نگرد در دل من دادگر من

گر حق بدلم یک نظر لطف رساند    

         حقّا که نیاید دو جهان در نظر من

شیخ فرید عطار