ظهور تلخ

 ?من اما ظهور دلم را

در صداقت چشم آسمان تماشا کردم
منی که حتی سایه ام را
بی جا کردند
اتا ق کوچک من 
گشتارگا ه بزرگی لبخند جوان
شبرنگیست که او را
?درد بی همزبا نی میشکند?
می شکنم
وقتی کوه‌های بزرگ سر زمین مرا
به تا راج می‌برند.
وتنها قا مت بلند دستان من
دو فاتح ابر مرد روز گاریست که
از ایستا ده‌گی"پامیر?وصداقت دهکده ‌های کوچک قصه‌ی عجیبی دارد.
"من بر خاسته ام"
ودیگر نخواهم گذاشت
که آفتاب را در قلمرو شهر انتحار  کنند
می ‌شکنم وقتی
تنهایی پنجره‌ی کوچکم را 
محا صره می‌کند
پنجر ه‌ی که گا هی نا توانی ام را از آن بیرون  می‌کنم
وچادر غصه ام را می ‌تکاندم.
می شکنم وقتی
" فر یاد هایم غریبانه وبی جواب برمی گردد"
وانسان رسا لتش را در هیا هویی نمی‌ دانم...
"هیچ"گم می‌کند
می شکنم وقتی
اندیشه ام
آزادی ام
وتوانایی ام را
در چار را هی بزرگی بی"انسان"به دار می ‌آویزند
می‌شکنم
پارچه‌ های تن من تمام کوچه را پر می‌کند
وقتی کسی نمی ‌داند
برای چی شکسته 
سخت تر از همیشه می ‌شکنم
من می‌ شکنم
تلخ 
تلخ
تلخ

وهیچ کس نمی‌ داند برای چی؟?